Vakantieverhalen (Gesloten voor reacties)
Geplaatst door: Claudia23 
, Datum:
12.04.2020 12:36
Iets met hoogtevrees van mij, kronkelende bergweg, verkeerde afslag, ik gillend in een auto en kids liggen in een deuk op de achterbank.
De les die ik geleerd heb, nooit zomaar de navigatie volgen;)
Geplaatst door: ® @ndrea
, Datum:
12.04.2020 13:49
Mijn eerste kampeervakantie in het buitenland zonder m'n ouders werd Lissabon, met een vriendin, halverwege de jaren negentig. Na een late vlucht in de bus naar de camping en tegen schemering konden we ons koepeltentje opzetten. Ik kampeer al m'n hele leven, dus het ging vrij vlot. Totdat ik de tweede stok op spanning moest brengen... Krak. Tja, en nu?
We hadden wel tape mee maar daar zou ik die ronde bocht natuurlijk nooit mee kunnen forceren.
Maar hé, op een paar meter afstand lag een stuk elektriciteitsbuis. Als ik daar met m'n zakmes nu een stuk vanaf zou zagen en die om de stok, op de plek van de breuk, op de stok vast zou tapen? Zo gezegd zo gedaan. Trots op mijn daadkracht installeerden we de rest van de spullen en genoten we van een welverdiend glaasje wijn.
De volgende ochtend werden we wakker van een vieze rioollucht. Ik kruip uit de tent en zie een campingmedewerker naar een soort put iets verderop lopen, erin kijken en een vies gezicht trekken. Hij kijkt zoekend om zich heen en zijn blik valt stil naast onze tent. Hij trekt een handschoen aan een pakt de elektriciteitsbuis waar ik gisteravond met veel moeite een stuk vanaf heb gezaagd, hij poert ermee in de put. Na enige tijd horen we gegorgel en de medewerker legt tevreden de buis op de grond.
In gebroken Engels legt hij uit dat het riool soms verstopt raakt en vraagt of we het even willen melden als we weer een rioollucht ruiken...
Geplaatst door: ® tineke (webmaster)
, Datum:
12.04.2020 13:56
Tijdens onze vakantie in 2011 hoorde een kennis van ons, dat we in de Vercors zaten. Hij gaf ons als tip de Gorges du Nan door.
Wij wisten, toen we erheen gingen, niet, dat dat een rood-wit gearceerde route was op de Michelin-kaart. Daar kwamen we pas achter, toen het steeds smaller en smaller werd.......een tegenligger passeren was niet mogelijk!
Ik heb daar met samengeknepen billen naast Johan in de auto gezeten, maar wat was het mooi !!!
Toen onze kennis de foto's zag, was zijn reactie:
"Hebben jullie dat echt gedaan? Ik zou het nooit gedaan hebben....."
Johan (webmaster) heeft er de volgende foto's gemaakt (foto's vergroten door er op te klikken)
https://photos.app.goo.gl/UqJNbmVyAyQCX1sRA
zie ook
https://www.youtube.com/watch?v=j3G7Xe89PHc
en
https://www.dangerousroads.org/europe/france/827-gorges-du-nan-france.html
.
Geplaatst door: frank
, Datum:
12.04.2020 15:17
D43 naar La Malene ook rood-wit
https://www.youtube.com/watch?v=6fu9pmhM8e4
Hier werd ik nog niet zo nerveus qua passeren, maar een aantal bochten zijn met een grote auto gewoon niet te maken. Ik moest meerdere keren steken.
Deze wel een beetje zweet in de handjes Col Amic naar Wuenheim:
https://www.youtube.com/watch?v=prj-Z7MC5ZU
We gingen van boven naar beneden, er stonden 2 borden maximaal 45 km/h en niet zwaarder als 3,5 ton. De eerste 5 km links rotswand stijl om hoog recht rotswand stijl omlaag en nul ruimte om te passeren. Niets tegen gekomen maar die doe ik niet nog een keer.
Geplaatst door: Familie Visser
, Datum:
12.04.2020 17:02
We kwamen na een lange reis aan op een camping in Les Landes, Frankrijk. Het was tussen de middag en de receptie was helaas gesloten. Er hing een bordje waarop stond complet en vol. We hadden gelukkig gereserveerd. We bleven wat rondhangen bij de receptie totdat deze weer openging. Er kwam een gezin met kinderen aan met een vouwwagen. Ik hoorde dat ze niet gereserveerd hadden. De moeder stapte uit en liep naar de receptie. Ze liep terug naar de auto en zei: "De camping is compleet vol..." We lagen dubbel van het lachten.
Geplaatst door: Anne
, Datum:
12.04.2020 17:33
Met mn 3 jarige naar de bakker en dat hij de bestelling opgeeft Bonjour ( 4 vingers in de lucht ) washandjes (croissantjes) en bij het weggaan Ooievaar roept.
Geplaatst door: Hans030
, Datum:
12.04.2020 17:53
Bij binnenkomst bij een restaurant (het was iets aan de vroege kant, denk 18.30 hr) de vraag krijgen "C'est pour manger?'
En dan als antwoord geven: Oui, manger ..... nu. De ober lag slap van het lachen. Wij moesten nog even goed nadenken. Het Franse woord "nus' wordt uitgesproken als het Nederlandse 'nu' en het Franse woord betekent naakt. Na 3 pogingen begreep ook de ober de oorzaak van de verwarring. Rare jongens, die Nederlanders die 'naakt' zeggen als ze gewoon maintenant moeten zeggen.
Mijn allereerste keer kamperen als kind van 4 heb ik overigens nog een soort (klein) trauma opgelopen. Op de camping werd ik 'aangevallen' door een licht aggressieve (of assertieve?) kraai. Gelukkig bleef ik het kamperen leuk vinden... Maar was jaren (nou ja, vooral m'n moeder) soort van hysterisch als er een vogel te dichtbij kwam.
Geplaatst door: ® tineke (webmaster)
, Datum:
12.04.2020 19:35
Wij waren met de auto een rit aan het maken in de Vercors en hadden de auto naast de ingang van een donkere tunnel geparkeerd om er wat foto's te maken. Vervolgens zijn we met de auto de tunnel ingereden en daar werden we staande gehouden door een man, die de pikdonkere tunnel te voet wilde doen, omdat zijn auto aan de andere kant van de tunnel geparkeerd stond.
Hij hield ons staande en vroeg of wij hem wilden bij schijnen, maar Johan zei: 'Stap maar in' , niet wetende dat de man kletsnat was en onder de modder zat, omdat hij aan het canyoning was geweest. Toen hij uit gestapt was, zagen we de blubber op de achterbank....
Ook een raar incident hier meegemaakt bij Les Petits Goulets in de Vercors
https://www.google.nl/maps/@45.0466605,5.3507797,3a,75y,70.52h,79.37t/data=!3m6!1e1!3m4!1sF0xdYTt99vGaONiaO411jw!2e0!7i13312!8i6656
Hier hebben we een keer vastgestaan, omdat een grote vrachtwagen volgeladen met enorme strobalen klem kwam te zitten in een tunneltje.
Vrachtwagen kon niet meer voor- of achteruit.
Is uiteindelijk toch vooruit gereden, waarbij er meerdere strobalen (formaat 1,5 x 1,5 x 2m) van de vrachtwagen vielen.
Chauffeur reed gewoon door zonder om te kijken. Tunnel was versperd, maar met vereende krachten hebben enkele mannen (waaronder ook Johan) de strobalen aan de kant geschoven, zodat er tenminste weer één rijbaan vrij was.
http://jeanpba.free.fr/Goulets_FR.html
Geplaatst door: Claudia23
, Datum:
13.04.2020 08:08
Ik lig helemaal in een deuk van je verhalen Tineke! Jij en Johan zullen ook wel het nodige hebben mee gemaakt met alle jaren Frankrijk. Leuk om te lezen!
Geplaatst door: erik
, Datum:
13.04.2020 09:06
Een camping, ergens in Frankrijk, 2018: We waren nog bezig met de resten van het stokbroodje toen we Duitse buren kregen. Het wat oudere stel vroeg of wij geen last van ze hadden. Nee, hoor. Alleen had de man hun camper dusdanig geparkeerd, dat ze bijna op onze plek zouden moeten zitten, zei ik tegen de vrouw in haar eigen taal. Nou….. ze gingen aan de andere kant van de camper zitten (de zijde waar geen deur zit), vertelde ze mij. Prima, dan zouden we ook geen last van hun hond hebben. Dacht ik…… want gedurende hun verblijf op de camping zou de vrouw de hond aan de opstaptrede vastmaken (de deur zat aan onze kant), zodat de hond bij ons onder de tafel zou kunnen liggen, wat het dier dus ook maar deed. Baasje en vrouwtje waren even weg en het oude beestje was graag onder de mensen. In dit geval onder onze tafel!
Andere camping in Frankrijk, 2017: De buren deden de autodeuren open, dicht, op slot, open, dicht, op slot, met telkens een alarmgeluid aan het einde van het verhaal. Dit gebeurde zó vaak, dat het mijn gezinsleden ging irriteren. Ik ging het geluid imiteren, wat extra woede opleverde, ook bij de buren. Ja, sorry, maar dan moet je maar anders handelen…… We leven hier als vrienden onder elkaar, met eenzelfde manier van leven en dan ga jij elke keer je auto op slot doen, bang dat iemand jouw gevarendriehoek gaat jatten?
“Jeetje! Ik kan écht niet verder rijden, zonder automatten.” “Goedenavond buurman. Heeft u toevallig gezien wie er met mijn ijskrabber vandoor is gegaan?”
Geplaatst door: ® tineke (webmaster)
, Datum:
13.04.2020 10:17
Geplaatst door: erik
, Datum:
13.04.2020 10:29
Frankrijk 2017, 'en route': Bij afrit 19 verlieten we de périphérique en reden we niet veel later op de D813 naar Carcassonne. Goede parkeerplaatsen waar mijn vrouw ongezien een plasje kon doen bleken schaars langs deze weg. Uiteindelijk vond ik iets wat bijna goed was……. bíjna! Terwijl ze haar blote kont richting de berm gooide, zag ik in de verte twee bejaarde mensen in een met glas afgesloten serre zitten. Details zouden zij, door de aanzienlijke afstand, niet kunnen zien, maar toch leek het alsof stoelen werden verschoven om het tafereel eens goed te gaan aanschouwen.
Een dergelijke plasperformance werd hen niet dagelijks in de schoot geworpen, dat werd mij wel duidelijk. Ondanks dat er geen einde aan de klaterende straal leek te komen, werd de bejaarden geen tijd gegund veldkijkers of videocamera’s uit het wandmeubel van tante Alphonsine te pakken. Voordat er iemand in de uitbouw met behulp van een rollator op kon staan, trok mijn vrouw haar jurkje weer strak om haar derrière. Het kijkspel was afgelopen, de bejaarden schoven de stoelen weer op de oude plek, wij schoven de auto weer in.
Herinnering aan 2013: De hoofdstraat van Le Perthus was smal, met aan weerszijden geparkeerde auto’s. Met moeite kon ik mijn combinatie tussen al dat blik doorwringen, maar…. hier had ik ervaring mee. Zo’n vier jaar geleden reed ik dóór Brignoles, terwijl er een rondweg aangelegd was. Dwars door de stad was het kortste, dus………
De Rue République en Rue Jules Ferry bleken zó smal, dat er slechts één auto doorheen kon. Tevens was er een markt en krioelde het er van de mensen, die ons verontwaardigd aankeken, dat zal je begrijpen! Hoe haalde iemand het in zijn hoofd om dwars over een markt te rijden!!! Nou…… wíj dus. Maar…… ik was wel blij toen we de markt voorbij waren, we over niemands tenen waren gereden, beide spiegels nog aan de auto zaten en de weg weer wat breder werd op onze route richting Nice.
Bezoek aan Spanje, 2017: We reden over de N-II richting Figueres, alwaar we na dik een half uur de N-260 dienden te volgen. Om met de combinatie op die weg te komen…… dát nam even wat tijd in beslag, want half Gerona had dit moment uitgekozen om er te gaan rijden. Een lange rij auto’s kwam vanuit het noorden (waar wij dus middenin stonden), terwijl vanuit Figueres een enorme sliert voertuigen zich langzaam richting het oosten verplaatste. Eenmaal er tussen gelaten begon plots alles in beweging te komen. Hadden grote groepen mensen gekozen voor zijwegen? Of had een tot het bot getergde Spanjaard na een half uur eindelijk het vrouwtje in haar Scootmobiel, op de kop van de inmiddels kilometerslange file, met de neus van zijn gebutste Seat Marbella van de weg afgedrukt, waardoor er weer sprake was van een normale doorstroming?
Kermende geluiden vanuit een greppel namen wij niet waar, toen wij snelheid konden vermeerderen. En ook tijdens de volgende uren en dagen kwam ons geen nieuws ter ore over AOW-gerelateerde geweldsdelicten of afrekeningen in het bejaardenwereldje.
Herinnering aan het Italiaanse Borghetto Santo Spirito, een in 1989 gehuurd appartement (6 hoog meen ik) in een flatgebouw:
Op een dag viel een badlaken van ons balkon naar beneden, waarna wij aanbelden bij een Italiaanse onderbuurman. Hij wilde niet opendoen, dus namen wij andere maatregelen. Het bureau waar we de sleutel van ons appartement in ontvangst hadden genomen werd bezocht, het verhaal werd gedaan en een medewerker zou met ons meegaan om het woord te doen.
We werden binnengelaten en de buurman zei dat het zijn badlaken was (er stond het Italiaanse woord ‘gelati’ op). Terwijl ik het laken bekeek, viel mijn oog op een wasvoorschrift. Hierop viel te lezen dat het badlaken in Nederland was gefabriceerd. Nadat ik dit wereldkundig had gemaakt, kon de buurman niets anders doen dan toegeven dat het badlaken van ons was.
Een bezoek aan een simpel terras in Beaune werd eveneens opgetekend in mijn vakantiedagboek: Aan de overzijde van de Rue Samuel Legay, nog géén drie meter verder, lag het langgerekte terras van Bistro de l’Hôtel, ook wel Harry’s Bar genoemd. Een vijftal levenslustige Fransen, allen ‘de 60’ aantikkend, lieten fles na fles aanrukken. Een man in dit gezelschap, blootsvoets en ook niet in het bezit van enig schoeisel naar het leek, had te berde gebracht dat hij het keuren der wijn voor zijn rekening nam. Een bon vivant van het zuiverste water, wat altijd voor afgunstige blikken van ongefortuneerde en saaie mensen zorgde. Regelmatig voelde ik, als levensgenieter, wangunstigheid en wist dit ook vandaag snel te detecteren. Mannen zaten moeilijk te kijken naar hun knellende schoenen, het biertje voor hen op tafel, de sleutel van een Daihatsu Cuore ernaast, de ietwat verlepte echtgenote aan de andere kant van de tafel, om vervolgens de ogen te richten op een vijftal mensen, in vrijheid genietend, zonder zich ergens druk over te hoeven maken. De brandende zon leek hen niet te deren, terwijl eerder genoemde eigenaren van broeierige, blaarvormende voeten rode vlekken in de nek en schroeiplekken bovenop het hoofd kregen.
Geplaatst door: ® tineke (webmaster)
, Datum:
13.04.2020 10:30
Ook alweer lang geleden kampeerden wij op een camping aan een stuwmeer in de Corrèze.
Midden in de nacht werden we wakker van gerommel bij onze auto (een lelijke eend).
Johan deed heel zachtjes de rits van onze tent open en stormde vervolgens naar buiten om te kijken wie er in onze auto aan het 'inbreken' was.
Het was onze buurman, die ook een lelijke eend had en midden in de nacht zijn auto aan het inpakken was om de volgende ochtend vroeg te vertrekken.....
Camping-frankrijk.nlCamping Outre Val in Bort Les OrguesAlles wat u wilt weten over deze camping in Corrèze
Geplaatst door: ® tineke (webmaster)
, Datum:
13.04.2020 11:37
Lang geleden in onze eend op weg naar Rome ingesneeuwd op de Sint Bernard in Zwitserland.
De weg was niet meer te zien door de hoge sneeuw, we hadden ook geen sneeuwkettingen en daarom we hebben de auto aan de kant gezet en zijn in de auto gaan slapen. Gelukkig waren we maar met z'n tweeën, want het was best krap in een eend. Natuurlijk moest er ook geplast worden, dat deden we buiten in de sneeuw. Was wel heel erg koud....
In Noord-Italië werden we bij de eerste benzinepomp, waar we tankten, afgezet bij het inwisselen van de benzine-bonnen, die we bij de ANWB gekocht hadden.
In Italië was destijds de benzine veel duurder dan in Nederland.
Geplaatst door: Ina2
, Datum:
13.04.2020 11:50
Plaats: Kleine camping aan de Tarn. Jaar: rond 1980. Motto: Wanneer de kinderen het naar hun zin hebben hebben de ouders het ook.
Aantal jaar achtereen met onze caravan naar dezelfde camping, en kregen daar leuk contact met ook vaak dezelfde mede kampeerders. Geen bar, geen restaurant, het vertier moest je zelf maken. Dus..werd er regelmatig een aperitief gedronken met elkaar. Mijn man verstaat wel redelijk Frans maar spreken...ho maar.
Het gesprek kwam op namen.... de mijne, -Wil- is een rare naam voor Fransen . Je hebt Jean en Jeanette, Antoine en Antoinette en Wil is de vrouwelijke vorm van Guillaume (Willem) dus ik vroeg is daar geen vrouwelijke Franse naam voor? Mijn man had goed geluisterd en riep: tuurlijk...Guillotine...!!!! Deze naam was makkelijker te onthouden voor de Fransen dus.......het werd iedere dag Bonjour Guillotine.......met een grote glimlach. Denk nog altijd met veel plezier terug aan die jaren. Geen stroom, alleen van 8 tot 12 uur een warme douche. Op de grote kiezels aan de rivier, iedere avond kampvuur waar we met zijn allen hout voor moesten verzamelen....zo gezellig. Zijn een aantal jaren geleden nog terug geweest, maar camping bestaat niet meer. Wel de inmiddels stokoude beheerders bezocht, die herinnerden zich ons nog. Later nog wat oude foto's opgestuurd en een hele aardige brief teruggekregen.
Geplaatst door: Susanna
, Datum:
13.04.2020 12:28
Bijna 40 jaar geleden stonden we op de destijds nog eenvoudige en kleine camping aan het Lac de Panthier. Onze dochters van 10 en 7 waren echte waterratten, dus dagelijks waren we aan en in het meer te vinden. Eveneens kwam er dagelijks een mevrouw aanrijden in haar oude Citroën Diane om ook te zwemmen en met wie we in gesprek raakten. Onze campingplaats grensde aan het hek vanwaar we zicht op het meer hadden en mevrouw de auto even langs de weg parkeerde, een praatje maakte en de kinderen mee vroeg om te zwemmen. Mevrouw had er lol in met de kinderen in het water te dollen en de oudste Frans te leren, terwijl onze dochter Madame Nicole Nederlandse woordjes leerde. Dit werd een dagelijks weerkerende bezigheid. Op zekere dag vroeg Madame Nicole ons om ‘s middags thee te komen drinken op Chateau-Neuf. Het chateau dat de omgeving domineert en prachtig gelegen is. Wij waren in de veronderstelling dat mevrouw daar het terras bestierde of zoiets. Dus rond de afgesproken tijd op naar het kasteel. We werden al opgewacht en Madame Nicole stelde ons voor aan haar oudere zuster die het kasteel bewoonde. Zelf, zo vertelde ze, woonde ze in Parijs, maar de zomers bracht ze steevast door bij haar zuster op het kasteel. We kregen thee en werden rondgeleid door hoge kamers, zalen en nisjes met dikke muren en waren onder de indruk. Waar een toevallige ontmoeting wel niet toe kan leiden....
Geplaatst door: ® Jogre
, Datum:
13.04.2020 12:35
Het is 2012 en bijna op het eind van onze trektocht door het mooie Frankrijk belanden wij in saint Nazaire en Royans. Leuke camping, dichtbij het dorpje en plek zat. Opbouwen en even het dorp in om info op te halen wat te bezichtigen of te doen. Het programma voor de volgende dag stond gauw vast, in het dorp een grot, een aquaduct uit de Romeinse tijd en je kan met een radarboot de Isere op. Dit alles vanuit het haventje dat dieper ligt dan het dorp zelf. Terwijl man en zoon op het aquaduct zijn( ik pas ivm hoogtevrees) zoek ik een plekje in de schaduw. Snel gevonden, mooi brede muurtjes een ruime groenstrook achter mij met bomen en struiken en hoog boven mij de weg en het dorp. We zwaaien naar elkaar mooi hé daar boven. Als ze beneden zijn gaan we de grot in, geen rondleiding met een kaart en ga je gang. Leuk allemaal maar de rondvaart met de radarboot is voor onze zoon het hoogte punt. We moeten nog een uurtje wachten, wat doen we naar de camping terug en meteen weer hierheen of halen we wat te eten en eten het hier op. Mijn mooie schaduwplekje van eerst was in de zon gekomen dus nemen we plaats aan de overkant. We eten en drinken wat tot de boot komt en we inschepen.
De tocht was mooi en als we na 1 1/2 a 2 uur terugkomen in de haven schrikken we. Het staat vol met politie, forensische opsporing en al,hekken en linten. Wat is daar gebeurd? Ik heb daar gezeten, niets gezien of gemerkt. Zou er een overval zijn geweest toen wij weg waren? Er zit een restaurant en een souvenirwinkel dat is eigenlijk het enige wat wij kunnen bedenken.
Op de camping toch eens vragen, wat was er aan de hand in het dorp? Ze hebben geen idee. Verdorie moeten we naar huis zonder te weten hoe en wat. Nou ja het is niet anders. In de tijd dat wij weg waren hebben we buren gekregen, wat oudere mensen( Fransen) en was er een groep kinderen uit Parijs aangekomen voor hun vakantie. Dit had voor ons geen gevolgen, wij stonden heerlijk en ja kinderen moeten spelen en rennen wel eens ook een stukje over je plaats. Onze buren hadden daar erg veel problemen mee schijnbaar want ineens was het oorlog. Schreeuwen, vloeken en tieren tegen de kinderen en de leiding. Het dieptepunt was dat ze de leiding gingen beledigen om hun huidskleur. Leiding overstuur, kinderen overstuur en politie op het terrein. Snel met een deel van de begeleiders de kinderen uit de brandhaard gehaald en verderop een simpel spelletje zakdoekje leggen gaan doen, wat waren ze verbaasd dat een stel Nederlanders dit zo oppakten.
Wel dacht ik dit is mijn kans, politie die komen zo om onze verklaring wat er nu gebeurde. Dus na het afleggen van de verklaring gevraagd wat er nu vanmiddag in het dorp was gebeurd: zijn naam was haas hij wist nergens van.
Nog ruim een week hebben we ons afgevraagd wat er nu aan de hand was, eenmaal thuis gauw de krant van die regio opgezocht het blijft door je hoofd spoken. Na het lezen van het artikel werd ik helemaal koud, zal toch niet zo zijn hé, kan niet ik zou dat moeten hebben gemerkt.
Wat bleek, er was een poging tot autodiefstal geweest, de eerste hebben ze vrij snel gepakt de tweede had een beter idee. Ik spring over dat muurtje en ga erachter liggen om me te verstoppen. Als je niet uit het dorp komt dan weet je niet dat het meteen achter dat muurtje diep en steil naar beneden gaat, hij is dus letterlijk doodgevallen toen hij over het muurtje sprong.
En ik, ik heb daar gezeten op zo`n 6 meter afstand toen hij daar dood lag te zijn.
Geplaatst door: digi-oma
, Datum:
13.04.2020 13:10
Echtgenoot en ik lopen in de oergezellige hoofdstraat van stadje Saint-Lary-Soulan in de Hoge Pyreneeën. Is zowel prachtig ski- wielren- als wandelgebied.
Natuurlijk gaan de - inmiddels twee - Ierse Wolfshonden mee en we hebben nogal wat bekijks. Een wat ouder echtpaar staat te kijken, te wijzen en te praten en komt uiteindelijk naar ons toe. We verwachten de vragen over: welk ras, hoe zwaar, wat eet die hond, zijn ze voor de jacht etc. Meneer vraagt of wij Pierre en Ginette kennen. Uhh, jawel, die wonen in Cestas vlak bij Bordeaux en die komen we ieder jaar tegen op de camping in Falaise in Normandië/Calvados; ze staan er altijd een maand om familie te bezoeken, maar we zijn ook wel bij ze thuis geweest in Cestas; koken voortreffelijk en het zijn heel goede vrienden van ons; beiden ruim 80 jaar.
Meneer vertelt dat hij de broer is van Pierre en dat hij in het Tarngebied woont met mevrouw. Terwijl hij inmiddels ook onze voornamen noemt vertelt hij dat hij ook in de Pyreneeën met vakantie is en dat er bij Ginette en Pierre een heel grote foto op karton geplakt in hun huiskamer hangt van ons beiden en de twee honden. Toen ze ons zagen lopen met de honden wisten ze wel zeker dat wij die Hollanders van de foto waren. Hoe klein is Frankrijk soms...
Kan nog vreemder... Ons meest geliefde deel van de Pyreneeën is de Hourquette d'Ancizan. Een prachtig gebied met bossen, weides, riviertjes en gelegen aan een heel smalle weg; je moet het weten. Paarden, ezels, koeien enz. lopen er allemaal los; mocht ik ooit tot een ezel of koe worden dan mij graag daar neer zetten. 't Is zo mooi en rustig...soms komen de ezeltje even bij je auto kijken als je stil staat. Er komt eigenlijk geen verkeer (behalve bij de Tour de France) dus zetten we de auto gewoon midden op de smalle weg en ga ik foto's maken. Ja hoor; komt een auto aan en ook nog een Nederlander... verdorie. Man stapt uit en dan verbazing van beide zijden.. jullie hier! Hij was pakweg 20 jaar geleden op de lagere school het boezemvriendje van onze zoon. Hij herkende mijn echtgenoot; weinig veranderd. Wij zijn destijds verhuisd en de jongens zijn elkaar helemaal uit het oog verloren. Vriend stond op een andere camping dan wij en was ook met vakantie. Verder de hele middag geen andere auto gezien...
Geplaatst door: Anne
, Datum:
13.04.2020 19:36
Tijdens de herfstvakantie in Rome waren we op weg naar het Colosseum. Onze 5 jarige dochter huppelde een stukje voor ons. Ze kwam op de hoek en bleek stokstijf stilstaan... draaide zich om en riep naar ons : " we zijn te vroeg, hij is nog niet af " . Op de hoek zagen we het Colosseum in de stijgers.
Geplaatst door: ® Peter van Het Hurktoilet, Frankrijkgids
, Datum:
13.04.2020 23:55
@Tineke: Die Gorges du Nan (had er al meer mooie verhalen over gehoord) gaan op de to-do-lijst, geweldig! Snelle Google leert dat je daar een doorrijhoogte van 2,80 meter hebt, dan houd ik 20 cm over. En voor de rest heb ik een prima achteruitrijcamera:-)